[ad_1]
تومورهایی که به ریه ها می روند یا متاستازهای ریه یک چالش بزرگ در زمینه درمان سرطان هستند.
شیمی درمانی معمولی به دلیل بی اثر بودن اغلب برای مدت کوتاهی کار می کند. زیرا مستقیماً به ریه ها نمی رود و در غلظت کافی برای از بین بردن تومورها تجمع می یابد.
محققان آزمایشگاه وانگ و گروه تحقیقاتی ژانگ در دانشگاه کالیفرنیا پنج سال گذشته را صرف توسعه آن کرده‌اند. میکرو ربات های بیوهیبرید من دارم اشیاء کوچک از مواد طبیعی و مصنوعی که می توان از آنها در پزشکی استفاده کرد.
در تحقیق جدید منتشر شده، آنها یک میکروربات بیوهیبرید بر اساس ریزجلبک سبز ساخته اند که می تواند شیمی درمانی را مستقیماً به ریه برساند و متاستازهای ریه را درمان کند.
تولید دارو از جلبک
میکروربات‌های مصنوعی معمولاً از ساختارهای فلزی یا پلیمری سفت و سخت ساخته می‌شوند که ساخت آنها دشوار است. آنها به اندام ها و بافت های خاصی دسترسی ندارند و می توانند برای انسان سمی باشند.
اما ریزجلبک ها بر این نگرانی ها غلبه می کنند. به عنوان مثال، ریزجلبک ها می توانند به طور مستقل با استفاده از تاژک حرکت کنند تا خود را از طریق اندام هایی مانند ریه ها به حرکت درآورند. در مقایسه با سایر میکروارگانیسم‌ها، سمیت کمتری دارند و ارزان‌تر و راحت‌تر تولید می‌شوند.
میکروربات بیوهیبریدی این تیم – به نام ربات Algae-NP(DOX) – یک ریزجلبک سبز زنده و میکروسکوپی است که معمولاً در داروسازی استفاده می شود. این ربات Chlamydomonas reinhardtii را با نانوذرات پوشش داده شده با غشای گلبول قرمز ترکیب می کند.
غشاهای سلولی به عنوان یک استتار طبیعی عمل می کنند تا زیست سازگاری میکروربات را افزایش داده و از حمله سیستم ایمنی بدن بیمار جلوگیری کنند. در داخل نانوذرات، یک نوع رایج داروی شیمی درمانی به نام دوکسوروبیسین وجود دارد.
آزمایش میکروربات های مبتنی بر جلبک بر روی نمونه های حیوانی
این تیم از محققان میکروربات های مبتنی بر جلبک خود را بر روی موش های مبتلا به متاستاز ریه آزمایش کردند. با استفاده از این میکروربات های مبتنی بر جلبک از طریق نای، داروها را می توان مستقیماً به ریه ها رساند و عوارض جانبی را برای سایر اندام ها به حداقل رساند.
هنگامی که میکروربات ها در ریه ها قرار می گیرند، میکروربات مبتنی بر جلبک می تواند شنا کند و دارو را در بافت ریه توزیع کند. همچنین ممکن است از تخریب توسط سلول های ایمنی در ریه ها جلوگیری کند و به دارو اجازه دهد به تدریج از نانوذرات آزاد شود.
در مقایسه با داروهای رایگان و نانوذرات ساکن که نمی‌توانند به تنهایی حرکت کنند، میکروربات‌های بیوهیبرید در غلظت‌های بالاتر تجمع می‌کنند و برای مدت طولانی‌تری در ریه‌ها باقی می‌مانند.
با ارائه موثرتر شیمی درمانی به بافت های بیمار ریه، میکروربات های بیوهیبرید به طور قابل توجهی نتایج درمان را با کوچک کردن تومورهای ریه و افزایش بقای موش های تحت درمان بهبود بخشیدند.
موش‌های تحت درمان با میکروربات‌های مبتنی بر جلبک، 40 درصد افزایش در میانگین زمان بقا داشتند. بنابراین، روزهای زنده ماندن آنها از 27 روز به 37 روز افزایش یافت.
سلول های ایمنی در نهایت میکروب ها را به اجزای غیر سمی تجزیه کرده و به طور کامل از بدن خارج می کنند.
درمان های مهندسی زیستی
یافته های محققان نشان می دهد که میکروربات های بیوهیبرید رویکردی قدرتمند برای رساندن دارو به ریه ها برای درمان بیماری های ریوی ارائه می کنند.
دانشمندان قبلاً از پلت فرم میکرورباتیک ریزجلبک سبز برای درمان “پنومونی حاد ریوی” استفاده کرده اند. آنها اکنون بر روی درمان سایر بیماری های چالش برانگیز مرتبط با ریه مانند فیبروز کیستیک و فیبروز ریوی ایدیوپاتیک تمرکز کرده اند.
مدتی طول می کشد تا میکروربات های بیوهیبرید در کلینیک ها ظاهر شوند. اما به طور کلی، ترکیب ریزجلبک‌های زنده با نانوذرات پوشش‌داده‌شده با غشای سلولی برای ارائه دارو می‌تواند به ایجاد زمینه‌ای برای درمان‌های مهندسی زیستی سرطان کمک کند.
[ad_2]
